Τα όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας σε σχέση με τα προκαταρκτικά αποτελέσματα της
μελέτης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) για την απόκλιση απολαβών μεταξύ του μισθολογίου δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, καταδεικνύουν για άλλη μια φορά την ανάγκη χάραξης πολιτικών με στόχο την ενίσχυση των μισθών και στον ιδιωτικό τομέα.

Η διαχρονική θέση της ΣΕΚ ήταν και παραμένει πως το μισθολογικό χάσμα μεταξύ των εργαζομένων
του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα δεν θα προέλθει μέσα από τις αποκοπές των μισθών του δημοσίου
ώστε οι εργαζόμενοι του δημοσίου να φτάσουν τους μισθούς των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα
που είναι χαμηλότεροι αλλά μέσα από κινήσεις και πολιτικές οι οποίες θα ενισχύσουν τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα για να φθάσουν τα επίπεδα του δημόσιου.

Τα προκαταρκτικά αποτελέσματα του ΔΝΤ θα πρέπει να προβληματίσουν πρωτίστως την κυβέρνηση
η οποία θα πρέπει να σχεδιάσει, μαζί με τους κοινωνικούς εταίρους στρατηγικές οι οποίες ενισχύουν
τους μισθούς των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα. Και αυτοί οι σχεδιασμοί είναι ξεκάθαροι για την ΣΕΚ και συνοψίζονται ως ακολούθως:

• Επέκταση των συλλογικών συμβάσεων στη βάση και της ευρωπαϊκής οδηγίας του 2022 ώστε να καλυφθεί τουλάχιστον το 80% των εργαζομένων. Είναι σαφές από επιστημονικές μελέτες πως η μεγαλύτερη κάλυψη των εργαζομένων μέσα από συλλογικές συμβάσεις ενισχύει τους μισθούς, μειώνει τις μισθολογικές ανισότητες αλλά και τον κίνδυνο φτώχειας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει προωθήσει τη συγκεκριμένη οδηγία. Η κυβέρνηση θα πρέπει μέχρι τον ερχόμενο Οκτώβριο να καταθέσει σχέδιο δράσης. Δυστυχώς, μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει τίποτε ενώ ορισμένα ευρωπαϊκά κράτη βρίσκονται σε προχωρημένο στάδιο εφαρμογής της οδηγίας.
• Οι συστάσεις του ΔΝΤ κάνουν πλέον επιτακτική την ανάγκη για αμεση μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος, ιδιαίτερα με την ένταξη σε αυτή τη μεταρρύθμιση και του δεύτερου πυλώνα που είναι τα Ταμεία Προνοίας με την καθολική συμμετοχή των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα. Σημειώνεται πως τα Ταμεία Προνοίας αποτελούν βασική συνιστώσα των
  συλλογικών συμβάσεων.
• Το μισθολογικό χάσμα μεταξύ των εργαζομένων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα δεν θα προέλθει μέσα από την κατάργηση της ΑΤΑ στο δημόσιο αλλά μέσα από την επέκταση του θεσμού που θα καλύπτει όλους τους εργαζομένους και του ιδιωτικού τομέα στη βάση συμπερίληψης τους στις συλλογικές συμβάσεις. Η ΑΤΑ είναι καθαρά μηχανισμός αποκατάστασης της απώλειας της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων λόγω ύπαρξης πληθωριστικών πιέσεων και η ΑΤΑ δεν ευθύνεται για τον πληθωρισμό. Άλλωστε, σε έκθεση του τον περασμένο Μάιο το ίδιο το ΔΝΤ υποστήριξε πως ο πληθωρισμός τα τελευταία έτη δεν ήταν αποτέλεσμα αυξήσεων στο εργατικό κόστος αλλά αποτέλεσμα της αύξησης των κερδών (οι επιχειρήσεις
  δηλαδή αύξησαν τις τιμές των προϊόντων μετακυλώντας το κόστος στους εργαζομένους/καταναλωτές αυξάνοντας έτσι και την κερδοφορία τους).